Apud te est fons vitæ
Consídera et tu,
homo redémpte, quis, quantus et qualis est hic, qui pro te pendet in cruce,
cuius mors vivíficat mórtuos, cuiúsque tránsitum et cælum luget et terra, et
lápides duri scindúntur.
Porro ut de látere Christi dormiéntis in
cruce formarétur Ecclésia, et Scriptúra implerétur quæ dicit: Vidébunt in quem
transfixérunt, divína est ordinatióne indúltum, ut unus mílitum láncea latus
sacrum illud aperiéndo perfóderet, quátenus sánguine cum aqua manánte, prétium
effunderétur nostræ salútis, quod a fonte, scílicet cordis arcáno, profúsum,
vim daret sacraméntis Ecclésiæ ad vitam grátiæ conferéndam, essétque iam in
Christo vivéntibus póculum fontis vivi saliéntis in vitam ætérnam.
Surge ígitur, amíca Christi, esto sicut
colúmba nidíficans in summo ore foráminis, ibi ut passer invéniens domum,
vigiláre non cesses, ibi tamquam turtur casti amóris pullos abscónde, ibi os
appóne, ut háurias aquas de fóntibus Salvatóris. Hic enim est fons egrédiens de
médio paradísi, qui in quáttuor divísus cápita et in corda devóta diffúsus,
fecúndat et írrigat univérsam terram.
Ad hunc fontem vitæ et lúminis curre, cum
desidério vivo, quæcúmque es, ánima Deo devóta, et cordis íntima vi ad eum
clama: «O ineffábilis decor Dei excélsi et puríssima cláritas lucis ætérnæ,
vita omnem vitam vivíficans, lux omne lumen illúminans et consérvans in
splendóre perpétuo multifórmia lúmina fulgéntia, ante thronum divinitátis tuæ a
primǽvo dilúculo!
O ætérnum et inaccessíbile, clarum et dulce
proflúvium fontis abscónditi ab óculis ómnium mortálium, cuius profúndum sine
fundo, cuius altum sine término, cuius amplitúdo incircumscriptíbilis, et cuius
púritas imperturbábilis.
Ex quo flúvius procédit, qui lætíficat
civitátem Dei, ut in voce exsultatiónis et confessiónis decantémus tibi cántica
laudis, experiéntia teste probántes, quóniam apud te est fons vitæ, et in
lúmine tuo vidébimus lumen».