Mariae schola
Initio
a Mariae ipsius experientia facto, Corona Marialis exsistit prex praecipue
contemplativa. Hac sublata ratione suam amitteret naturam, proinde ac monuit
Paulus VI: (Contemplatio) si deest, corpori sine anima Rosarium assimulatur
estque periculum, ne recitatio evadat iteratio formularum [...] atque
hortamento repugnet Iesu Christi, qui dixit: Orantes autem, nolite multum loqui
sicut ethnici; putant enim quod in multiloquio suo exaudiantur (Mt 6, 7).
Rosarium enim natura sua requirit, ut tranquilla precatione et quasi
cogitabunda tarditate volvatur, quo facilius orans meditationi insistat
mysteriorum vitae Christi, velut corde illius perspectorum, quae Domino omnium
proxima fuit, utque eorundem mysteriorum investigabiles divitiae reserentur.
Praestat
immorari nos hac in alta Pauli VI cogitatione ut quidam Rosarii aspectus
emergant quibus melius natura eius propria christologicae contemplationis
illuminatur.
Mariae
contemplatio—quemadmodum iam diximus—in primis est recordatio. Haec autem
dicta sensu biblico memoriae (zakar) sunt comprehendenda; illa enim opus a Deo
in salutis historia peractum repraesentat. Nam Biblia Sacra narrationes
salutarium eventuum sunt qui ipso in Christo suum attingunt cacumen. Non solum
eventus illi efficiunt tempus “hesternum”; etiam salutis sunt “hodierna”. Haec
temporum adimpletio praesertim in Liturgia sacra contingit: id nempe quod Deus
plura abhinc saecula perfecit non solos respicit proximos eventuum testes verum
proprio gratiae dono hominem cuiusvis afficiunt temporis. Hoc aliquo modo valet
de omni alio devoto eosdem ad eventus accessu: eorum celebrare in fide et amore
memoriam significat semetipsum illi gratiae aperire quam nobis suis vitae
mysteriis et mortis et resurrectionis Christus impetravit.
Quam
ob causam, dum iterum asseveratur praeeunte Concilio Oecumenico Vaticano II
Liturgiam sacram, uti officii sacerdotalis Christi cultusque publici
exercitationem, esse culmen ad quod actio Ecclesiae tendit et simul fons unde
omnis eius virtus emanat», meminisse illud quoque oportet videlicet: Vita
[...] spiritualis non unius sacrae Liturgiae participatione continetur.
Christianus ad communiter orandum vocatus, nihilominus debet etiam intrare in
cubiculum suum ut Patrem in abscondito oret (cfr Mt 6, 6), immo, docente
Apostolo, sine intermissione orare (cfr 1 Thess 5, 17). Sua ex proprietate
collocatur Rosarium hac in multiplici summa precationis “sine intermissione”,
et si Liturgia sacra, Christi nec non Ecclesiae actio, est salutifera ante
omnia actio, uti “meditatio” cum Maria de Christo Rosarium ipsum evadit
contemplatio salutaris. Etenim in Redemptoris vitam de mysterio in mysterium
dum immergitur, sic accidit ut, quantumcumque operatus ille est atque Liturgia
praesens reddit, penitus recipiatur et cuiusque vitam conformet.
Magister
est Christus praestantissimus, simul Revelator ipse simul Revelatio. Non modo
ea discere interest quae ille docuit verum etiam discere eum ipsum. Atqui hic
quae magistra peritior est Maria? Si autem divina ex parte Spiritus interior
est Magister qui plenam ad Christi veritatem nos perducit (cfr Io 14, 26; 15,
26; 16, 13), nemo inter creaturas melius Christum novit quam Illa, nemo sicut
Mater ipsa altiorem nos inducere valet ad mysterii ipsius cognitionem.
Sese
omnino in magistrae forma nobis praebet ante primum “signorum” a Iesu
completorum, nempe aquae in vinum commutationem apud Cananenses nuptias, dum
servos ea cohortatur ut Christi voluntates exsequantur (cfr Io 2, 5). Fingere
etiam animo possumus idem officium Mariam pro discipulis absolvisse post Iesu
Ascensionem, cum inter eos Spiritum Sanctum exspectans remaneret eosque prima
confirmaret in apostolica missione. Per Rosarii stationes cum Maria transire
idem fere est ac Mariae adsistere “scholae” ut Christus legatur, eius
inspiciantur secreta, nuntius ipsius intellegatur.
Haec
Mariae schola eo est efficacior si ipsa existimatur scholam explicare, Spiritus
Sancti dona nobis abundanter obtinens simulque exemplum proponens illa in
peregrinatione fidei cuius est incomparanda doctrix. Coram singulis Filii
mysteriis nos Maria hortatur, sicut suae Annuntiationis tempore, ut humili
animo interrogationes ponamus quae nos ad lucem aperiant, ut semper ex fidei
oboedientia sermonem concludat: Ecce ancilla Domini; fiat mihi secundum verbum
tuum (Lc 1, 38).
Tamquam
constitutivam suam proprietatem habet christiana doctrina spiritalis illud
discipuli officium ut plenius usque suo se Magistro “conformet” (cfr Rom 8, 29;
Philp 3, 10.21). Sancti Spiritus in baptismate effusio credentem veluti
palmitem in vitem quae Christus est inserit (cfr Io 15, 5), eumque Corporis
mystici eius efficit membrum (cfr 1 Cor 12, 12; Rom 12, 5). Huic tamen
incipienti consociationi respondeat oportet crescentis semper cum eo
assimilationis iter quod discipuli nempe mores magis magisque ad “logicam”
Christi rationem moderetur: Hoc sentite in vobis, quod et in Christo Iesu (Philp 2, 5). Necesse praeterea est ex Apostoli verbis induere dominum Iesum
Christum (cfr Rom 13, 14; Gal 3, 27).
Hoc
in spiritali Rosarii cursu, qui perpetuam persequitur — una cum Maria — vultus
Christi contemplationem, hoc propositum, quod conformationem cum Ipso postulat,
contenditur per semitam quam appellare possumus “amicalem”. Naturaliter enim
nos in Christi vitam inducit sinitque simul eius “respirare” sensus. Hac de re
affirmat beatus Bartholus Longo: Haud secus atque amici duo, crebro simul
convenientes, sese etiam propriis moribus conformare solent, ita profecto et
nos cum Iesu familiariter viventes et cum Virgine, dum Rosarii ponderamus
Mysteria unamque, et eandem per Communionem vitam constituentes, evadere
possumus illis similes, quantum quidem humilitas nostra permittit, et a
supremis his exemplaribus modum comprehendere vivendi humilem et pauperem, absconditum,
patientem et perfectum.
Toto
porro in hoc nos Christo configurandi opere per Rosarium, maternae Virginis
Sanctissimae opitulationi in primis nos committimus. Ipsa enim quae Christi est
Mater, quantumvis ad Ecclesiam ut supereminens prorsusque singulare membrum pertinet, eodem tamen tempore Mater Ecclesiae est. Talis enim ut Mater
continenter filios filiasque Corpori mystico Filii sui generat. Id quidem
deprecatione sua perficit cum inexhaustam Spiritus in eos effusionem implorat.
Ecclesiae maternitatis imago perfecta est illa.
"Rosarium Virginis Mariae" (nn. 15-17)
Littera Apostolica Ioannis Pauli PP. II