Ineffabilis Deus, cuius viae misericordia et veritas,
cuius voluntas omnipotentia, et cuius sapientia attingit a fine usque ad finem
fortiter et disponsit ominia suaviter, cum ab omni aeternitate praeviderit
luctuosissimam totius humani generis ruinam ex Adami transgressione derivandam,
atque in mysterio a saeculis abscondito primum suae bonitatis opus decreverit
per Verbi incarnationem sacramento occultiore complere, ut contra misericors
suum propositum homo diabolicae iniquitas versutia actus in culpam non periret,
et quod in primo Adamo casurum erat in secundo felicius erigeretur, ab initio
et ante saecula unigenito Filio suo Matrem, ex qua caro factus in beata
temporum plenitudine nasceretur, elegit atque ordinavit, tantoque prae
creaturis universis est prosequuntus amore, ut in illa una sibi propensissima
voluntate complacuerit.
Quapropter illam longe ante omnes angelicos Spiritus,
cunctosque Sanctos caelestium omnium charismatum copia de thesauro divinitatis
deprompta ita mirifice cumulavit, ut ipsa ab omni prorsus peccati labe semper
libera, ac tota pulchra et perfecta, eam innocentiae et sanctitatis
plenitudinem prae se ferret, qua maior sub Deo nullatenus intelligitur, et quem
praeter Deum nemo assequi cogistando potest.
Et quidem decebat omnino, ut perfectissimae
sanctitatis splendoribus semper ornate fulgeret, ac vel ab ipsa originalis
culpae labe plane immunis amplissimum de antiquo serpente triumphum referret tam
venerabilis mater, cui Deus Pater unicum Filium suum, quem de orde suo aequalem
sibi gentium tanquam seipsum diligit, ita dare disposuit, ut naturaliter esset
unus idemque communis Dei Patris et Virginis Filius, et quam ipse Filius
substantialiter facere sibi matrem elegit, et de qua Spiritus Sanctus voluit, et
operates est, ut conciperetur et nasceretur ille, de quo ipse procedit.
Quam originalem augustae Virginis innocentiam cum
admirabili eiusdem sanctitate praecelsaque Dei Matris dignitate omnino
cohaerentem Catholica Ecclesia, quae a Sancto semper edocta Spiritu columna est
ac firmamentum Veritatis, tamquam doctrinam possidens divinitus acceptam, et
caelestis revelationis deposito comprehensam multiplici continenter ratione,
splendidisque factis magis in dies explicare, proponere, ac fovere nunquam
destitit.
Hanc enim doctrinam ab antiquissimis temporibus
vigentem, ac fidelium animis penitus insitam, et sacrorum Antistitum curis
studiisque per Catholicam orbem mirifice propagatam, ipsa Ecclesia
luculentissime significavit, cum eiusdem Virginis Conceptionem publico fidelium
cultui ac veneration prompere non dubitativit.
Quo illustri quidem facto ipsius Virginis Conceptionem
veluiti singularem, miram, et a reliquorum hominum primordiis longissimi
secretam, et omnino sanctam collendam exhibuit, cum Ecclesia nonnisi de Sanctis
dies festos concelebret.
Atque idcirco vel ipsissima verba, quibus divinae
Scripturae de increate Sapientia loquuntur, eiusque sempiternas origines
repraesentant, consuevit tum in ecclesiasticis Officiis, tum in sacrosancta
Litugia adhibere, et ad illius Viriginis primordia transferre, quae uno
eodemque decreto cum divinae Sapientiae incarnatione fuerant praestituta.