Sicut in sollemnitáte Pascháli
resurréctio Dómini fuit nobis causa lætándi,
ita ascénsio eius in cælos præséntium
nobis est matéria gaudiórum,
recoléntibus illum diem et rite venerántibus,
quo natúræ nostræ humílitas in Christo
super omnem cæli milítiam, super omnes órdines angelórum
et ultra ómnium altitúdinem potestátum,
ad Dei Patris est provécta conséssum.
Quo órdine óperum divinórum nos fundáti,
nos ædificáti sumus, ut mirabílior fíeret grátia Dei,
cum remótis a conspéctu hóminum,
quæ mérito reveréntiam sui sentiebántur indícere,
fides non defíceret, spes non fluctuáret, cáritas non tepésceret.
Magnárum hic vigor est méntium,
et valde fidélium lumen est animárum,
incunctánter crédere quæ corpóreo non vidéntur intúitu,
et ibi fígere desidérium,
quo néqueas inférre conspéctum.
Hæc autem píetas unde in nostris córdibus nascerétur,
aut quómodo quisquam iustificarétur per fidem,
si in iis tantum salus nostra consísteret,
quæ obtútibus subiacérent?
Quod ítaque Redemptóris nostri conspícuum fuit,
in sacraménta transívit;
et ut fides excelléntior esset ac fírmior,
visióni doctrína succéssit,
cuius auctoritátem supérnis illumináta rádiis
credéntium corda sequeréntur.
Hanc fidem, ascensióne Dómini auctam
et Spíritus Sancti múnere roborátam,
non víncula, non cárceres, non exsília, non fames,
non ignis, non laniátus ferárum,
nec exquisíta persequéntium crudelitátibus supplícia
terruérunt.
Pro hac fide per univérsum mundum
non solum viri sed étiam féminæ,
nec tantum impúbes púeri sed étiam téneræ vírgines
usque ad effusiónem sui sánguinis decertárunt.
Hæc fides dæmónia eiécit, ægritúdines dépulit,
mórtuos suscitávit.
Unde et ipsi beáti Apóstoli,
qui tot miráculis confirmáti, tot sermónibus erudíti,
atrocitátem tamen domínicæ passiónis expáverant
et veritátem resurrectiónis eius
non sine hæsitatióne suscéperant,
tantum de ascensióne Dómini profecérunt,
ut quidquid illis prius intúlerat metum,
verterétur in gáudium.
Totam enim contemplatiónem ánimi in divinitátem
ad Patris déxteram considéntis eréxerant;
nec iam corpóreæ visiónis tardabántur obiéctu,
quo minus in id áciem mentis inténderent,
quod nec a Patre descendéndo abfúerat,
nec a discípulis ascendéndo discésserat.
Tunc ígitur, dilectíssimi, Fílius hóminis,
Dei Fílius excelléntius sacratiúsque innótuit,
cum in patérnæ maiestátis glóriam se recépit,
et ineffábili modo cœpit esse divinitáte præséntior,
qui factus est humanitáte longínquior.
Tunc ad æquálem Patri Fílium
erudítior fides gressu mentis cœpit accédere,
et contrectatióne in Christo corpóreæ substántiæ,
qua Patre minor est, non egére;
quóniam glorificáti córporis manénte natúra,
eo fides credéntium vocabátur,
ubi non carnáli manu, sed spiritáli intelléctu
par Genitóri Unigénitus tangerétur.
ad Officium lectionis in Feria VI Hebdomadae VI
x