Dominica infra octavam NativitatisSANCTAE FAMILIAEFESTUM

Lauretána Alma Domus est pretiósa ac vera icóna 

unius eventus et mysterii.

Lauretána Alma Domus, non relíquia tantum est,
sed pótius pretiósa ac vera icóna.
Icóna non veritátum a sénsibus sepositárum,
sed uníus evéntus et mystérii,
id est Incarnatiónis Verbi.
 
Incarnátio quidem,
quæ intra has sacras paríetes memorátur,
statim próprium germanúmque sensum bíblicum recúperat;
non enim de mera doctrína ágitur,
quæ ad uniónem inter divínum et humánum áttinet,
sed pótius de evéntu,
qui in exácto témporis moménto ac definíto loco áccidit,
sicut verba Apóstoli mirabíliter maniféstant:
Ubi venit plenitúdo témporis,
misit Deus Fílium suum, factum ex mulíere.
 
María est Múlier;
illa est, ut ita dicámus, spátium
eódem témpore corpóreum et spirituále
in quo Incarnátio facta est.
sed Domus étiam, in qua vixit,
huius rei evocátio est manifésta.
 
Memória vitæ abscónditæ Nazarethánæ res certas évocat et
vitæ próprias ómnium hóminum mulierúmque.
Ea nempe sensum sanctitátis famíliæ rénovat,
repénte osténdens univérsam summam virtútum,
quæ hódie tam minitátæ sunt, id est fidélitas,
vitæ obséquium, educátio filiórum, cura oratiónis,
et quas christiánæ famíliæ dénuo inveníre possunt
intra paríetes Domus illíus sanctæ,
primæ atque exímiæ históriæ ecclésiæ domésticæ.
 
Domus illa alma commémorat, eódem témpore,
magnitúdinem vocatiónis ad vitam consecrátam ac virginitátem pro Dei Regno, 

quæ præclárum hábuit inítium in persóna Maríæ,
Vírginis et Matris.
 
Iuvénibus deínde,
qui innumerábiles petunt peregrinántes ad Domum Matris,
iteráre cúpimus ea verba quæ olim eis díximus:
Ite ad Maríam, ite cum María … in corde vestro eius “fiat” résonet.
Utinam iúvenes, iuxta præcépta Domus Nazarethánæ,
renováre váleant suam diligéntiam in cathólico laicórum órdine
ad Christum in córdibus, famíliis, sciéntia atque societáte restituéndum.
 
Iustus ímpetus nostri témporis ad agnoscéndum pro mulíere illum statum
qui ad eam pértinet in Ecclésia et societáte,
hic vero aptíssimam opportunitátem pervestigatiónis ínvenit.
Quia misit Deus Fílium suum, factum ex mulíere,
omnes mulíeres, in María, ad talem dignitátem ita elevátæ sunt
ut áliam illa maiórem cogitári néqueat.
 
Nulla theórica considerátio, prætérea,
dignitátem humáni labóris exaltáre póterit magis quam scire quod
ipse Fílius Dei Názareth laborávit et vocári permísit fabri fílius.
 
Quómodo, dénique, non mentiónem fácere possímus “electiónis páuperum”, quam Ecclésia in Concílio fecit et magis magísque clare póstea confirmávit? Austéræ et modéstæ sanctæ Domus paríetes nos ádmonent
Deum Ipsum hanc electiónem inauguravísse in María,
quæ, sicut légitur in textum conciliarem,
«præcéllit inter húmiles ac páuperes Dómini,
qui salútem cum fidúcia ab Eo sperant et accípiunt».
 
Omni témpore étenim, ad paupertátem et passiónem quod áttinet,
locum præcípuum in história Sanctuárii ægróti habuérunt,
qui, primi ex ómnibus, peregrinántes ad Almam Domum accurrérunt
et eius famam in géntibus diffudérunt.
Ubinam céterum illi mélius excipiántur, nisi in Domo Illíus
quam in Litaníis Lauretánis invocámus sicut “salútem infirmórum”
et “consolatrícem afflictórum”?
 
Hoc Sanctuárium Lauretánum – sicut dixit Ioánnes XXIII –
semper pátula fenéstra in univérsum orbem terrárum esse váleat,
voces illas arcánas révocans,
quæ animárum, familiárum populorúmque sanctificatiónem annúntiant.
 
Ex Epístola sancti Ioánnis Pauli II papæ
pro VII sæculári anniversário Almæ Domus Lauretánæ